Geit uit eigen tuin

Hoi lieve allemaal!
De laatste keer ben ik mijn blog geëindigd met ons bezoek aan Soweto en wat voor impact dat op mij had. Ik was er twee dagen behoorlijk emotioneel van. Ik probeerde krampachtig iets briljants te bedenken of in ieder geval iets waarmee ik deze mensen zou kunnen helpen. Niet dat ik dacht het armoede probleem even op te lossen in mijn eentje, maar toch kon ik aan niks anders denken en me er rot over voelen dat ik niks deed. Inmiddels zijn we een paar dagen verder en leer ik er beter mee omgaan. Ik heb er veel met Jorien over kunnen praten, omdat zij er anders in stond dan ik. Ook hebben we er goed over kunnen praten met Willem en Paul. Ik vertelde hoe ik me voelde, over de machteloosheid en het onrecht. Paul begreep heel goed wat ik bedoelde, maar hij zei dat ik niet mijn hoofd moest breken over een oplossing of iets dergelijks, want die is er niet. Hij zei dat het enige dat je kan doen voor deze mensen is er voor ze zijn, maar dat je niet iemand gelukkig kan maken als je dat zelf niet bent. Dat is waar. Als ik deze mensen voor even hun ellende wil laten vergeten, moet ik dat zelf ook kunnen. Ik moet de lieve vrolijke kindergezichtjes koesteren, en niet te veel stil staan bij hun toekomst. Door er met Willem, Paul en Jorien over te praten, heb ik het verdrietige gevoel wel kunnen doorbreken. En nu maar proberen vast te houden!
Afgelopen zaterdag was een hele leuke dag. Die dag zijn Jorien, Paul en ik met Robert, de vier straatjongens en nog wat anderen van Mpummede naar de Bujangali falls gelopen. Dat is iets meer dan tien kilometer. De jongens hadden het allemaal heel erg naar hun zin. Jorien en ik hebben geprobeerd met iedereen een beetje in contact te komen. Met de een gaat dat wat makkelijker dan de ander, maar je merkt dat alle jongens het ontzettend leuk en interessant vinden dat ze aandacht krijgen.
Ik vroeg tijdens het lopen aan één van de jongens hoe hij op straat terecht was gekomen. Hij vertelde dat zijn stiefvader hem en zijn broers slecht behandelde en dat hij op een gegeven moment niet anders kon. Helaas kon ik hem niet altijd even goed verstaan, want het Engels van de Afrikanen verschilt nogal van het onze en niet alle jongens spreken ook even goed Engels. Ik heb er met hem over gepraat, zo goed als het ging, en ik had het idee dat hij het wel fijn vond om er over te praten. ’s Avonds vroeg ik aan Paul of ik het allemaal een beetje goed had begrepen. Paul gaf me toen een map met de dossiers van de jongens, waarin zij beschreven hoe ze op straat terecht zijn gekomen. Dat is heftig. Die jongens hebben heel wat meegemaakt. Ik ben blij dat ik me een beetje heb kunnen inlezen in hun situatie. Zo word ik er aan herinnerd dat ik mijn aandacht goed moet proberen te verdelen en niet naar diegene toe moet trekken die het makkelijkst praten. Ook vind ik het wel fijn dat ik in het vervolg weet en begrijp wat ze me vertellen, ook al versta ik ze dan niet altijd even goed.
Gister zijn Jorien en ik over gegaan naar Mpummede. Paul en Willem zijn door het bestuurd in het gelijk gesteld. Mpummede is een kleine gemeenschap waar allerlei ‘soorten’ mensen wonen. Er woont een familie, dus er lopen heel wat kleine kinderen rond (jippie!), maar ook hulpbehoevende mensen als geestelijk gehandicapten en natuurlijk de straatjongens. En nu Jorien en ik ook dus! Het is een hele gezellige bedoeling. Je werkt allemaal samen: jong en oud, Mzungu en Ugandees. Gister hebben we bijvoorbeeld met een aantal mensen op een heel groot zeil maïs ‘gepeld’ (maïs van de kolf afgehaald). En dan doe je er niet één of twee, maar daar ben je een hele ochtend zoet mee. Het is heel gezellig werk, alleen ik merk wel dat mijn Mzungu handjes er nog even aan moeten wennen. Blaren!
Ons huisje is heel knus. We hebben een kleine woonkamer, badkamer, keukentje en slaapkamer. We hebben het vandaag een beetje ingericht met de spulletjes die we hebben. Ik ben wel tevreden met het resultaat! Ik kan hier wel tweeënhalve maand vertoeven.
Deze week gaan we dus eindelijk aan de slag! Het kriebelt heel erg om te beginnen. Ik vind het ook wel fijn om een beetje structuur te krijgen: lekker Hollands, ik weet het. De dinsdag en de vrijdag werken we met de straatjongens en de maandag gaan we lesgeven op de crèche. We beginnen met één dag op de crèche, omdat het nogal intensief schijnt te zijn. Misschien breiden we het nog uit, maar dat weten we nog niet. We gaan waarschijnlijk ook werken in de mobiele kliniek vlakbij, waar pillen worden uitgedeeld. Hoe het precies gaat lopen weten we nog niet precies. Ik heb in ieder geval heel veel zin om aan de slag te gaan. Het wordt tijd om onze witte handen uit de mouwen te steken.
Soms voel ik me even onzeker. Dan denk ik: hoe kan ik, iemand met zo weinig levenservaring, deze mensen helpen? Hebben de mensen hier wel iets aan mij? Hoe kan ik iets inbrengen in maar twee maanden tijd? Het is werk dat nooit af komt en daardoor heb je wel eens het gevoel dat hetgeen dat je doet onbetekenend is, zeker als je er maar voor zo korte tijd ben. Maar het volgende moment kan ik het heel goed relativeren en dat denk ik: ik ben er en dat is genoeg. Ik doe mijn best en ik doe wat ik kan.
Ik probeer te leren en te genieten van alles wat hier zo anders is. Zo eet ik geit uit eigen tuin, stap ik af en toe onder een koude douche, koken we voor het eerst zonder water en licht, verbrand ik door zonnefactor 30 heen en was ik mijn kleren in regenwater. Ik ben in ieder geval heel dankbaar dat ik hier ben en dat iets van een totaal andere wereld meekrijg.