A very happy birthday it was!

Hallo allemaal!
Hoe is het daar in ons koude kikkerlandje? Hoewel we in het regenseizoen zitten, schommelt het hier zo tussen de 25 en de 30 graden, gok ik. We hebben wel één keer in de zoveel tijd ’s avonds heftige regelval en onweer, maar overdag is het over het algemeen droog. En snikheet!
Het is geloof ik ook voor het eerst in 20 jaar dat ik mijn verjaardag heb gevierd met volop zonneschijn in plaats van regen. Ik heb een onvergetelijke verjaardag gehad! Ik werd ’s ochtends door Jorien wakker gezongen met ‘Lang zal ze leven’ (met gitaar!). Jorien had wat slingertjes voor mij opgehangen en ik kreeg bij het ontbijt van Willem en Paul een typisch Oegandanees Happy Birthday-houtsnijwerkje kado. Een goed begin dus!
Om de rest van de dag leuk in te vullen zijn we naar de Itanda falls en Bujangali falls geweest. Dit zijn niet echt watervallen, maar meer stroomversnellingen. Maar daarom niet minder mooi! Het was prachtig. Ik heb er echt van genoten. Heerlijk rustig en hele mooi natuur. Ik heb het geprobeerd op camera vast te leggen, maar dat krijg je nooit zo mooi op een foto als in het echt.
’s Avonds hebben Jorien en ik pannenkoeken gebakken. We hadden ook Robert, Bkali en het broertje van Bkali uitgenodigd om kennis te maken Hollandse keuken. Volgens mij viel het wel in de smaak. Als toetje kreeg ik nog een cake met kaarsjes. Dat maakte het helemaal af!
Ik heb alles bij elkaar dus een super leuke verjaardag gehad. Ook dankzij de lieve berichtjes van het thuisfront. Het doet me goed om te zien dat iedereen aan me heeft gedacht, ook al ben ik zo ver van huis. Ik heb deze dag ook veel aan jullie gedacht. En niet alleen deze dag natuurlijk, ik denk heel veel aan thuis.
Zondag zijn Jorien en ik samen met Willem en Paul naar de kerk geweest. Het was die dag een feestelijke dag voor deze kerk, en dat was te zien. Wat een leuke mis! Het was heel anders dan een Nederlandse kerkdienst. Die zijn vaak nogal somber. Maar dit was echt een feestje! Het mooiste vond ik toch wel het gospelkoor. Op het moment dat zij begonnen te zingen kreeg ik kippenvel van mijn tenen tot aan mijn kruin. Het was zo helder, zo zuiver! Dit in combinatie met dansers en Afrikaanse trommels, maakte het echt leuk om naar te kijken en te luisteren.
Jorien en ik zijn gisteren voor het eerst naar de crèche geweest in Kimasa. Zodra wij over verhuisd zijn naar Mpummede gaan wij daar 2 dagen in de week werken. We werden hartelijk ontvangen op de crèche. De kinderen zongen een aantal liedjes voor ons die ze hadden geleerd, zo ook ‘Poesje miauw’ en ‘Vader Jacob’ vertaald naar het Engels. Super leuk! Jorien en ik hebben ze daarna ‘Bird are you still alive’ (Papagaaitje leef je nog) geleerd. Het was nog best wel een klus, want het waren zo’n 50 kinderen. Het was soms nogal moeilijk ze onder controle te houden, maar het was wel heel leuk om te doen! Ik denk dat ik het wel leuk ga vinden om les te geven aan de kleintjes. Ik heb al wat Engelse lessen bedacht. Ik hoop dat dat aanslaat.
Er is alleen nog een klein probleempje wat betreft onze intrek in Mpummede. De partner van Willem en Paul in Mpummede heeft zonder overleg onze kamer verhuurd aan een ander Nederlands stel, terwijl hij wist dat wij zouden komen. Dit Nederlandse stel heeft de huur al voor een half jaar vooruit betaald en ze willen er niet weg. Willem en Paul zijn het er absoluut niet mee eens. Morgen komt het bestuur bij een en gaan ze over de probleem vergaderen. Willem en Paul hebben er alle vertrouwen in dat wij daar uiteindelijk wel gewoon terecht kunnen. Maar goed, we wachten dus nog even af!
Vandaag was een heftige dag voor mij. Willem heeft ons meegenomen naar Soueto. Dit is een hele arme wijk. We stopten bij een schooltje met jonge kinderen. Toen de kinderen doorhadden dat er blanken in de auto zaten, stormden ze de lokalen uit renden achter de auto aan en begonnen ze te schreeuwen en te juichen: Mzungu, mzungu! Jorien en ik stapten uit en meteen vlogen de kinderen je aan alle kanten om je middel en probeerden ze je op allerlei manieren aan te raken. We hadden we aan elke arm en elk been zo’n 5 kinderen hangen. We wisten niet wat ons overkwam! Ik geloof dat nog nooit iemand zo blij is geweest om mij te zien! Ik zag een aantal kinderen voelen aan mijn armen, om mijn witte velletje nader te inspecteren. We werden min of meer meegesleurd de school in en ook daar werd er weer uitgebreid voor ons gezongen. Willem, Jorien en ik hebben ook nog even een optreden weggegeven met het liedje ‘In de manenschijn’. Na ongeveer een half uurtje namen we afscheid en trokken we de sloppenwijk in.
Wat ik heb gezien kan ik moeilijk onder woorden brengen. Het was echte armoede. Het is een dorpje van kleihutjes en golfplaten huisjes. Ik heb een stellage gezien van een huis dat gebouwd werd: dit waren een aantal houten palen aan elkaar getimmerd. Daartussen werd dan klei gestopt en dat was het. De mensen daar hebben niks. Geen water, geen elektriciteit, weinig voedsel. Ook nauwelijks grond waarop ze eventueel zouden kunnen verbouwen. Het enige wat ze kunnen maken is pure alcohol vanuit suikerriet. Hier verdienen ze weinig aan en is dan ook veelal voor eigen gebruik om hun problemen even weg te drinken, zo vertelde Willem mij.
Zoals gebruikelijk vroeg ik een vrouw: ‘How are you?’. ‘We’re not fine as you can see’, zei ze tegen mij. Dat kwam hard aan. Als ik de beelden weer voor me haal, de foto’s bekijk en ook nu ik het zo opschrijf, merk ik hoe veel moeite ik er mee heb om het te accepteren. Ik voel me enorm machteloos. Ik kan het niet veranderen, ook al wil ik nog zo graag. En hoewel ik dan juist zou moeten koesteren wat ik heb, kan ik mij op dit moment niet anders dan schuldig voelen. Schuldig omdat ik wél kan ontsnappen aan deze armoede. Simpelweg door in de auto te stappen en er van weg te rijden. Hoe oneerlijk is dat?
Deze dag heeft me niet onberoerd gelaten. Ik voel zoveel onrecht. Hoe kan deze armoede bestaan in deze tijd? Ik kan er niet echt goed mee om gaan, dat merk ik wel. Ik hoop dat ik snel leer om het los te laten. Voor nu is dat nog even moeilijk.