Lose control

Hallo lieve allemaal,
Terwijl ik deze blog schrijf, komt het hier met bakken uit de hemel zetten. Het is wel apart hoe het weer van het ene uiterste in het andere over kan gaan. Het ene moment zie je sterretjes van de hitte en het volgende moment weet je niet hoe gauw je binnen moet komen. Als het hier regent is het gelijk heel extreem, zeker met onweer. Dat geeft soms knallen alsof de bliksem naast je bed in ingeslagen. Toch hebben we het grootste gedeelte van de week mooi weer. Ik denk er soms aan dat ik straks voor het eerst in mijn leven kerst ga vieren met zonneschijn. Gek idee. Zeker als ik me bedenk dat ik een paar dagen later in Nederland misschien sneeuw zal vinden. Ik verheug me er stiekem wel op dat als ik terug ben in Nederland, ik EINDELIJK een keer degene ben die kan zeggen: Jemig, wat zijn jullie wit!

Maar goed, nu loop ik wel heel erg op de zaken vooruit. Laten we eerst maar weer even terugblikken op de afgelopen week.
Vorige week woensdag zijn we weer naar de mobiele kliniek geweest. Deze keer heb ik geholpen met pillen uitdelen. Dit samen met een katholieke zuster uit Oostenrijk en een katholieke priester uit India. De patiënten krijgen van de dokter een groen blaadje waarop staat geschreven wat ze hebben en welke medicijnen ze daarvoor moeten krijgen. De zuster neemt het blaadje in ontvangst en zij vertelt ons hoeveel van elk medicijn de patiënt krijgt. Met z’n drieën pakken we dan de medicijnen in en geven we de patiënten instructies over het innemen ervan.
De aanblik van zieke kinderen blijft vreselijk. Ze zijn zo kwetsbaar. Ik heb twee kinderen gezien die levenloos in de armen lagen van hun moeder en niet anders konden dan slapen. Af en toe vroeg ik de zuster wat ze hadden. Vaak is het malaria of zijn ze uitgedroogd door ziekte. Of allebei. De zuster vertelde me dat er nog steeds een hoop mensen sterven aan malaria, voornamelijk kinderen. De medicatie is namelijk tamelijk duur. En soms is het ziekenhuis ook simpelweg te ver reizen en kunnen ze het vervoer er naar toe niet betalen. De mobiele kliniek is daarom een uitkomst voor velen, want de medicatie is gratis (ze betalen enkel voor het consult, ongeveer 30 cent). Er waren deze week dan ook maar liefst 120 (!) bezoekers. En dat voor één dokter.

Afgelopen donderdag was het wasdag. Ik had ontzettend veel was. Dat heb ik geweten: ik heb op al mijn knokkels nu kleine wondjes. Pijnlijk! Gelukkig heb ik hulp gehad van Julius en Josephine, anders had ik waarschijnlijk helemaal geen handen meer over gehad.
Vrijdagochtend hebben we de jongens stijldanslessen gegeven. Het kwam in eerste instantie wat stroef op gang, maar uiteindelijk is het ons gelukt om hen een aardige basis-chacha te leren. Ik ben benieuwd of ze het aanstaande vrijdag nog weten. We zullen zien! To be continued ..
Het weekend was rustig. Zaterdag konden we weinig doen, vanwege de regen. De volgende dag zijn we wezen zwemmen met Julius, John, Jones, Josephine en Caro. Het was wel even slikken om met mijn witte velletje uit het verkleedhokje te komen. Ik had niet alleen het gevoel alsof iedereen naar me keek, het was ook echt zo. Maar goed, zoiets went uiteindelijk ook wel weer en uiteindelijk hebben we een hele gezellige dag gehad.

Inmiddels heb ik iedereen die het maar horen wil, vertelt dat mijn ouders komen. Iedereen is heel enthousiast. Josephine heeft me al beloofd dat we typisch Oegandees voor ze gaan koken. Nu is iedereen druk bezig met het proberen uit te spreken van mijn moeders naam. Gerda is bijna onuitspreekbaar voor de mensen hier. Ze maken er helda of hilda van. Sommige zijn al aardig op weg met Gelda. Ik heb ze een leuke zin gegeven om te leren: Goedemorgen Gerda, hoe gaat het? Ik ben benieuwd hoe ver ze komen!

Maandag zijn we weer naar de crèche geweest. Deze keer hadden we een Engelse les voorbereid met dierennamen. We waren de hele week druk bezig geweest met het tekenen van dieren, om zo de les wat beeldender te maken voor de kleintjes. Het ging een stuk beter dan de vorige keer. Eerst had ik met mijn klas de dieren doorgenomen die ik zelf had getekend. Daarna heb ik ze zelf wat dieren laten tekenen. Vervolgens hebben we van alle tekeningen een grote slinger gemaakt om deze door het lokaal te hangen. Volgens mij was het wel een geslaagde les!
Inmiddels hebben we een project voor ogen waar ik mijn ingezamelde geld (deels) in kwijt kan. Ik ben zelf heel erg enthousiast. We gaan namelijk de crèche opknappen. Jorien en ik hadden het idee opgepakt om de schoolborden te vervangen of opnieuw te schilderen, omdat deze zo slecht beschrijfbaar zijn op sommige plekken. We hebben het besproken met Willem en Paul en daaruit ontstond het idee om ook de lokalen te verven en om eventueel wat nieuwe schoolspullen aan te schaffen. Als het goed is, gaan Bkali en Robert vandaag beginnen met de voorbereidingen en gaan we vrijdag beginnen met verven. Ik heb er zin in!

Gister beloofde een productieve dag te worden met een leerzaam programma voor de straatjongens in de ochtend en computerlessen op de basisschool van Kimasa in de middag. Uiteindelijk is er van geen van beide wat terecht gekomen. De jongens kregen op hun donder en moesten uitgebreid hun kamer schoonmaken. ’s Middags ging ik vol enthousiasme naar de school, maar toen ik daar kwam bleek de les niet door te kunnen gaan. Ook dat is Afrika. Een afspraak heeft hier niet zo veel waarde, er kan maar zo iets anders tussenkomen.

Ik moet zeggen dat ik soms wel moeite heb met het gebrek aan structuur. Dat merk ik nu meer dan ooit nu ik in een land woon waar dit absoluut niet belangrijk lijkt te zijn. Het zit hem niet alleen in de mentaliteit van de Afrikanen, maar ook in de kleine dingetjes zoals geen water hebben of stroomuitval. Net als dat je niet op de mensen kunt vertrouwen dat ze zich aan hun afspraak houden, kun je er ook niet blind vanuit gaan dat deze basisbehoeften er zijn. Ik heb dan soms het gevoel alsof ik nergens zeker van kan zijn.
Toch lukt het me aardig om me daar in aan te passen. Ik leef nagenoeg zonder tijd en ik probeer het van me af te zetten als iets niet gaat zoals gepland. En het leven zonder stroom en zonder water, maakt me creatief. Ik ben hier gekomen, omdat ik mij in een totaal andere cultuur wilde begeven en daar hoort dit ook bij. Zoals ik al zei: ook dat is Afrika. Dus zolang ik hier ben, moet ik mijn control-freak zelf even onder controle houden.