De klus is geklaard

Hoi lieve allemaal!

Normaal gesproken probeer ik elke week wel wat te schrijven, maar voor deze keer heb ik even een week overgeslagen. Dit omdat er te veel is gebeurd. Zoals de meeste van jullie wel weten heb ik al een tijdje wat strubbelingen met mijn reismaatje. Ik wil verder niet op de details ingaan, maar om die rede is er vorige week besloten om ons uit elkaar te halen. Ik woon nu alleen op Katayamba en Jorien bij Willem en Paul. Op dat gebied is er dus veel gebeurd. Veel veranderd. Even te veel om een blog te kunnen schrijven.

Maar dan heb ik voor nu des te meer te vertellen. Vorige week maandag hebben we geen les kunnen gegeven op de crèche. Als het regent gaat de crèche dicht, omdat de kinderen dan meestal thuisgehouden worden. Veel kinderen moeten van ver komen en de regen maakt de wegen slecht begaanbaar en dus komen ze niet. Aan de ene kant vond ik dat wel jammer, maar aan de andere kant kwam het wel goed uit met het schilderen. We zijn namelijk de afgelopen anderhalve week bezig geweest met het opknappen van de crèche. Robert en Bkali hebben het voornaamste werk gedaan.
We zijn begonnen met de binnenkant: de lokalen. We hebben allereerst de wanden, de plafonds en de schoolborden opnieuw geverfd. We hebben alles in originele kleur gelaten, omdat deze kleuren toch het veiligste zijn voor vieze kinderhandjes. Vervolgens hebben Jorien en ik samen met Bianca en Evelien, de nieuwe vrijwilligers, wat dieren op de muren getekend. Zie de foto’s!
Omdat het veel goedkoper is uitgevallen dan ik had verwacht, hebben we besloten om ook de buitenkant onder handen te nemen. De kleuren die we hebben gebruikt voor de buitenkant zijn iets feller dat voorheen, maar dat geeft wel een frisse uitstraling. Het is in ieder geval niet meer zo smoezelig als voorheen. Het is goed opgeknapt. Ik ben zelf wel heel blij met het resultaat! En ik ben heel blij dat ik nu iets concreets achter kan laten. Iets tastbaars. Ik ben Robert en Bkali heel dankbaar voor het werk dat ze hebben verricht. Zonder hun hulp had ik het niet kunnen doen.
Ik heb alles betaald van het geld dat is opgehaald tijdens mijn afscheidsfeestje. Dus iedereen nog heel erg bedankt daarvoor!

De dinsdag was redelijk druk. We hebben ’s ochtends allereerst weer dansles gegeven. Hoewel de concentratie en de motivatie van de jongens af en toe ver te zoeken is, pakken ze het best wel snel op. De cha cha begint nu echt ergens op te lijken!
’s Middags ben ik naar de basisschool van Kimasa gegaan om computerles te geven. Helaas was er geen stroom, dus de les was voorbij zodra de accu van de laptop leeg was. De school gaat eigenlijk deze week dicht, maar toch geven de leraren aan dat ze terug willen blijven komen voor de lessen. Ook vragen ze of ik niet vaker kan komen. Het voelt wel goed dat ze het echt willen leren. Dat geeft het gevoel dat ik iets nuttigs doe. Ik overweeg nu om er ook op de donderdag naar toe te gaan, maar dat hangt nog even af van mijn programma volgende week. Bovendien moet ik eerst nog maar eens zien of ze er volgende week dinsdag wel zijn, want zoals ik in mijn vorige blog al schreef, heeft een afspraak hier niet zo veel waarde.
In de namiddag zijn we met de Evelien en Bianca naar Soweto geweest. Evelien en Bianca doen de studie Art & Design en zij zijn hier op stage. Zij gaan samenwerken met de vrouwen van Soweto. De vrouwen daar maken kralen van papier en van die kralen maken ze sieraden en tassen. Het is de bedoeling dat Bianca en Evelien samen met hen producten gaan maken van deze kralen voor de verkoop in Nederland. Echt een heel leuk initiatief. Jorien en ik worden er ook bij betrokken, dus ik hoop dat ik ook iets kan betekenen in dit project. Ik had zelf al het idee opgepakt om van het ingezamelde geld wat kettingen op te kopen en deze te verkopen in Nederland op de koninginnenmarkt, om vervolgens de opbrengst weer terug te sturen naar de vrouwen van Soweto. Het zou leuk zijn als we dit met elkaar kunnen combineren. We wachten het even af!

Woensdag zijn we weer naar de mobiele kliniek geweest. Het was weer heel druk: zo’n 80 patiënten. Deze keer zag ik een kindje voorbij komen dat ik kende. Ik weet niet precies waarvan, maar misschien van de crèche. Het meisje had malaria en was ook wat opgezwollen bij de benen. De zuster zei dat ze dan misschien ook een infectie had. Ik had heel erg met het meisje te doen. Ik hoop zo dat ze nog op tijd is met de medicatie. Ik vroeg het de zuster en zij dacht dat het meisje het wel ging redden. Ik moet regelmatig aan het meisje denken. Ik hoop haar nog een keer terug te zien, zodat ik weet dat ze het heeft gered. Misschien zien we haar volgende week terug. Ik hoop het. Ik hoop het echt.
’s Middags heeft Daniël, één van de social workers van Katayamba, mij meegenomen naar de fabriek waar hij elke woensdag en zaterdag het brood haalt voor de mensen hier op Katayamba. Het is een enorme fabriek waar dus onder andere brood wordt gemaakt. De broden die worden gedoneerd aan Katayamba zijn de testbroden. Daar mankeert verder niets aan: het zijn gewone broden zoals je ze in de supermarkt vindt. We kregen in het totaal denk ik zo’n tien broden. Het was heel leuk om te zien!

Donderdag was min of meer een vrije dag. We hadden in ieder geval geen programma. Ik ben zelf voornamelijk op de crèche geweest om te helpen schilderen.
’s Avonds kwam Daniël even bij me zitten. Hij vertelde mij over zijn verleden. Hij komt oorspronkelijk uit Rwanda en is daar tijdens de strijd tussen de Hutu’s en de Tutsi’s al zijn familie verloren. Hij vertelde me dat hij met zijn oudere broer op de vlucht was. Dit deden ze via het water. Hij zei dat ze de lichamen van dode mensen gebruikten om te drijven. Zwemmen kon niet, want als ze gezien werden, zouden ze worden vermoord. Het moest lijken alsof zij ook dood waren. Ze wisten niet waar ze uit zouden komen, als ze maar weg waren van de plek waar zoveel mensen werden gedood. Uiteindelijk is Daniël gevonden door mensen van het Rode Kruis. Zijn broer heeft het niet gered. Hij is tijdens de vlucht gesneuveld. Daniël vertelde dat hij met zijn eigen ogen heeft gezien hoe zijn broer werd doodgeschoten. Op dat moment was hij twaalf jaar oud.
Hij vertelde mij hoe bang hij was. Bang omdat hij ervan was overtuigd dat ook hij zou sterven. Ongelofelijk hoe iemand op zo’n jonge leeftijd al zo’n trauma heeft moeten verwerken. Desondanks is deze man ontzettend positief. Hij is altijd vrolijk en vriendelijk. Dat vind ik zó bijzonder. Daar heb ik echt bewondering voor.

Vrijdag hebben we ook weer geschilderd. We hadden wat meubels geschuurd en opnieuw gelakt. Dat zag er gelijk een stuk beter uit! Vooral de boekenkasten zagen er voorheen namelijk nogal vies uit.
Uiteindelijk hebben ze zaterdag het schilderwerk afgerond. Hier was ik zelf helaas niet bij. Ik zat zelf namelijk op het paard. Evelien, Bianca, Paul en ik hebben door de mooie natuur vlakbij de Bujangali falls en door wat dorpjes heen gereden. Het was een hele leuke rit. Ik heb er wat mooie foto’s aan over gehouden. En een zeer pijnlijke kont!
Verder was het weekend rustig. Zaterdagmiddag hebben we nog even gezwommen en kunnen genieten van het heerlijke weer. Zondag hadden we eigenlijk een bezoekje aan een Nederlandse priester gepland staan, maar dit kon vanwege de regen niet doorgaan. Dus toen ben ik maar weer op souvenirtjes jacht gegaan! Want ik wil voor de lieve mensen thuis natuurlijk wel iets bijzonders meenemen.

Inmiddels zijn mijn reismaatje en ik weer op de goede weg. Juist omdat we nu de draad weer proberen op te pakken, hebben we afgelopen weekend samen met Paul en Willem besloten dat het verstandiger is dat we apart van elkaar blijven wonen tot het eind van mijn verblijf. Ik blijf dus alleen wonen op Katayamba en Jorien verblijft voorlopig bij Willem en Paul. Het leek ons allen voor nu de beste oplossing.
De afgelopen twee weken waren heftig. Gelukkig heb ik heel veel steun gehad van het thuisfront. Dat heeft me op de been gehouden. Lieve familie en lieve vrienden, jullie allemaal heel erg bedankt voor jullie lieve, bemoedigende en troostende woorden. Jullie hebben mij daar ontzettend mee geholpen. Het betekent heel veel voor me. Jullie zijn geweldig. Dankjewel.