19 december

Hallo lieve allemaal!
We zijn hier alweer 4 weken. De tijd gaat snel! Ik ben al bijna op de helft. Toch lijkt het alsof we hier al veel langer zijn. Dat komt doordat je hier op een dag best veel doet. Zo ben ik elke dag wel bezig met de voorbereidingen van de lessen voor de crèche, of van de activiteiten met de straatjongens of van de computerlessen die ik geef. Dan moet je nog wassen, koken, boodschappen doen en al dat soort huishoudelijke klussen. Tussendoor speel je wat met de kinderen of doe je een spelletje met de jongens. En natuurlijk probeer ik regelmatig naar de stad te gaan om even te bij te kletsen met het thuisfront. Zo is een dag al snel vol.
De afgelopen 3 dagen hebben we voor het eerst zonder water gezeten. We hebben al vanaf het begin problemen met het water en dan voornamelijk met de wc, maar de douche deed het eigenlijk altijd. Afgelopen zondag hield alles er mee op, inclusief de douche. Dan weet je pas echt wat je mist. Tanden poetsen, douchen, de wc doortrekken, afwassen: het was allemaal even niet meer vanzelfsprekend. Er staat hier gelukkig wel een grote tank met water op het erf waar we water uit kunnen halen, maar dat is echt een gehannes. Gelukkig kunnen we sinds gister weer water uit de kraan krijgen en heb ik weer kunnen genieten van een heerlijke koude douche!
Vorige week vrijdagavond zijn Jorien en ik op een uitgebreide Oegandese maaltijd getrakteerd, nog ter ere van Joriens verjaardag. Op mijn verjaardag hadden we voor Robert, Bkali en Jacob pannenkoeken gebakken bij Paul en Willem thuis, dus zij hadden op hun beurt beloofd om voor ons Oegandees te koken op Joriens verjaardag. Bkali was er helaas niet, maar Robert en Jacob hadden ontzettend hun best gedaan voor ons. Matoke, pompoen, jams, samosa, gedroogde vis, kip, chappatti en nog wat bijgerechten waarvan ik de naam niet meer weet. Het was ontzettend veel, maar wel heel lekker.
Ik vind het wel heel leuk om het Oegandese eten uit te proberen. We krijgen ook regelmatig wat van de familie toegeschoven om te proeven. Zo heb ik voor het eerst sprinkhaan gegeten. Het was oké, smaakte een beetje naar kleine garnaaltjes, alleen het had een vieze nasmaak. Ook heb ik kip gegeten die ik zelf geslacht heb zien worden. Ik wilde eerst niet kijken, maar mijn nieuwsgierigheid won het van de angst. Het viel me mee. Het ging heel snel en toen ze de kip uiteindelijk gingen ontleden, vond ik het zelfs wel interessant. Ik vond het alleen wel heel naar om te zien hoe lang de kip nog blijft stuiptrekken. Maar goed, ik zal jullie verder de details besparen.

Zaterdag was een regenachtige dag, dus hebben we vrij weinig kunnen doen. ’s Avonds zijn we uit geweest in Jinja, samen met Josephine en wat vrienden van haar. Ik wist niet zo goed wat ik er van moest verwachten. Aan de ene kant zie je bij de kinderen hier op Katayamba dat het sexy dansen er al heel vroeg in zit. Die dansen nu al beter dan ik! Maar ergens had ik ook verwacht dat het heel rustig zou zijn, omdat hier schaarse kleren en lichamelijk contact tussen man en vrouw in het openbaar niet echt op prijs worden gesteld. Maar het lijkt wel alsof iedereen dat vergeten is zodra de avond valt. Ik heb mijn ogen uitgekeken: sommige vrouwen hadden bijna niks meer aan! En ook het dansen ging er af en toe behoorlijk erotisch aan toe. De mensen zijn hier zo ritmisch, het lijkt wel alsof ze dansen met elke vezel in hun lijf. Ik voelde me weer even heel erg een Mzungu. Maar al met al hebben we een hele leuke en gezellige avond gehad, waar ook wij met onze Mzungu heupen een beetje hebben geprobeerd mee te doen.

Afgelopen zondag werden we opgeschrikt door iets vreselijks. Johan en Krista, een jong getrouwd Nederlands stel die hier ook op Katayamba wonen, zijn een goede bekende van hen verloren. Johan geeft timmerlessen aan dove kinderen en één van deze jongens is verdronken vlakbij de Bujangali falls. Maandagavond waren ze hier en vertelden ze wat er was gebeurd. De jongen had kleine kinderen zien spelen in het water en wilde er naar toe zwemmen. De kinderen riepen dat het gevaarlijk was, maar dat kon hij niet horen. Hij is het water ingegaan terwijl hij niet kon zwemmen en is door het water meegesleurd.
Johan en Krista waren vreselijk ontdaan, want ze hadden allebei heel veel op met deze jongen. Ze vonden het fijn om even te praten met iemand van hun eigen cultuur, omdat de mensen hier er nogal vreemd op reageren. Johan vertelde dat de familie er heel emotieloos instaan. De vader van de jongen schijnt niks om hem te hebben gegeven. En zolang het lichaam nog niet is gevonden, wordt er niet gehuild. Johan vertelde dat er zelfs grapjes worden gemaakt tijdens het zoeken naar het lichaam, alsof er niks aan de hand is. En alsof dat nog niet erg genoeg is, wordt er van voorafgaand aan het zoeken een prijs afgesproken voor degene die het lichaam vindt. In sommige situaties wordt het lichaam zelfs achtergehouden om er nog meer geld voor te krijgen, zo vertelde Johan ons. Dat is toch te bizar? Het gaat om een mensenleven. Toen Johan en Krista het ons vertelden, kreeg ik kippenvel over mijn hele lichaam. Het moet heel moeilijk voor hen zijn. Het lichaam van de jongen is gisterochtend teruggevonden en gisteravond is hij begraven. Hij is 20 jaar oud geworden.

Maandag hebben Jorien en ik voor het eerst les gegeven op de crèche. Dat viel niet mee. Ten eerste lopen de leeftijden van de leerlingen heel erg uiteen, namelijk tussen de 3 en 7 jaar oud. De taalbarrière maakt het nog extra moeilijk. En dat zit hem niet zo zeer in het feit dat wij geen Luganda spreken, maar in het feit dat sommige kinderen zowel geen Luganda als Engels spreken. Wij krijgen hulp van de Oegandese leraressen, maar die spreken dus niet de taal van iedereen. Je merkt dat de kinderen dan ook heel erg gewend zijn om dingen op te dreunen, zonder na te denken over de betekenis. Ze schrijven ook wel dingen over van het bord, maar ik heb het idee dat ze niet beseffen wat ze doen. Bovendien hebben de kinderen moeite met concentreren. Eén van de leraressen vertelde ons dat sommige kinderen maar één keer per dag te eten krijgen, bij hun op de crèche. Ze krijgen dan porridge, een soort maïspapje. Dat is haast niet voor te stellen hoe weinig dat is. Ik kan me voorstellen dat de kinderen niet genoeg energie hebben om zich te kunnen concentreren.
We hadden een les bedacht met het thema ‘kennismaking’. We wilden ze wat Engelse zinnen leren, zodat ze zich in het Engels konden voorstellen. Jorien en ik hadden de groep in tweeën gesplitst, om het zo wat makkelijker te maken. Tenminste dat dachten we. Het ging heel moeizaam. Ik heb het op allerlei verschillende manieren geprobeerd erin te krijgen. Zo lang ze je na konden praten ging het goed, maar zodra je ze apart een vraag stelde kreeg je vaak het verkeerde antwoord of helemaal geen antwoord. Bij slechts een klein aantal ging het goed. We weten nu in ieder geval dat we het voor de volgende keer nog simpeler moeten houden en meer beeldend te werk moeten gaan voor diegene die het niet verstaan. Volgende week hebben we een les gemaakt over dierennamen in het Engels, ik denk dat dat beter zal gaan.
Gistermiddag heb ik voor het eerst computerles gegeven aan een kleine groep leraressen op de basisschool hier vlakbij. Ik had afgesproken dat ik eerst langs zou komen om te kijken wat ze al konden, zodat ik daar mijn lessen op aan zou kunnen passen. Ik merkte al snel genoeg dat deze vrouwen dus echt vanaf nul moesten beginnen. Het ging ontzettend langzaam, maar toch vond ik het leuk om te doen. Ze hebben uiteindelijk met z’n alle een kort verhaaltje kunnen typen en dat vonden ze prachtig. Ik heb beloofd dat ik een korte samenvatting voor ze zou maken van wat ze gister hebben gedaan en dat ik die dan volgende week uitdeel. Nu hoop ik dat ze in de tussentijd nog een beetje oefenen, zodat ze er wat meer handigheid in krijgen. Dan kan ik ze echt wat leren in 6 weken.
De afgelopen week was een emotionele achtbaan. Ik heb sommige momenten heel veel heimwee gehad, op andere momenten me weer heel gelukkig gevoeld. Ik kan heel blij worden van de kleine dingen hier. Bijvoorbeeld wanneer de kinderen vanaf de andere kant van het erf op je af komen rennen en je in je armen vliegen als je even bent weggeweest. Of als één van de meiden van de familie al mijn nagels een ander kleurtje lakt. Of als ik in de woonkamer televisie zit te kijken met de familie en ik ondertussen Hida eten probeer te geven. Zo zijn er nog meer hele kleine dingetjes die me gelukkig kunnen maken.
Maar hetgeen wat mij nu het meest gelukkig maakt, is het idee dat mama en papa komen. Toen ik vorige week even niet meer zag zitten, hebben ze mij verteld dat ze 19 december deze kant op komen voor tien dagen. Ik vind het helemaal geweldig! Ik vind het een heel fijn idee dat mijn ouders gaan zien wat ik zie, zodat ik deze ervaring kan delen. Dat ook iemand van het thuisfront ziet hoe compleet verschillend deze wereld is van de onze. Mama en papa gaan de eerste dagen dezelfde dingen doen die ik ook heb gedaan in mijn eerste week: de citytour, naar Soweto en natuurlijk naar de plekken waar wij werkzaam zijn. Ik ben benieuwd of het net zo’n impact heeft op hen als op mij. Ik kan haast niet wachten om ze alles hier te laten zien. Maar ik moet nog even geduld hebben. Nog 33 dagen om precies te zijn.