Home sweet home

Hoi lieve allemaal,

Inmiddels ben ik al weer meer dan een week thuis. Ik ben al meerdere malen opnieuw begonnen aan een laatste blog waarin ik mijn laatste week beschrijf. Maar telkens als ik achter de laptop kruip, word ik overvallen door een gevoel van verdriet en lukt het me niet om te schrijven.

Mijn laatste week begon goed. Geweldig eigenlijk, want mijn ouders kwamen maandagnacht aan. Eindelijk! Eindelijk kon ik mijn ouders laten zien waar ik tien weken heb geleefd en gewerkt. Ik werd de volgende dag nog nooit zo gelukkig wakker. Ik wilde ze die dag van alles laten zien en het liefst ook allemaal tegelijk. Die middag zijn we samen met Willem naar Soweto gegaan. Daar maakte mijn ouders voor het eerst kennis met de Afrikaanse kinderen en de armoede. Het maakte veel indruk op hen, net als toen ik het zelf voor het eerst zag. Het is heel fijn om deze ervaring te kunnen delen met iemand van thuis: het is toch anders als je het met eigen ogen ziet.

Die woensdag ging het mis. Mijn ouders deden die ochtend de City Tour, die ik zelf ook in het begin had gedaan. Ik was die ochtend ‘thuis’ in Mpummede. Ik was inmiddels gestopt met werken, dus ik gebruikte mijn tijd om de kinderen van Katayamba te schminken. Toen ik ’s middags terug wilde keren naar Bukaya (waar Willem en Paul wonen), kwam ik tot de ontdekking dat mijn laptop niet meer stond waar ik hem dacht te hebben gelaten. Ik ben naar Bukaya gegaan om hem daar nog te zoeken, maar ook daar was hij niet. ’s Middags zijn we met z’n alle weer teruggegaan naar mijn huisje, om nog eens grondig te zoeken, maar het werd al snel duidelijk dat ik was bestolen. En niet alleen van mijn laptop: alles van waarde was meegenomen. Zo ook mijn externe harde schijf, waar al mijn foto’s op stonden. Dat was een klap. Jeugdfoto’s, vakantiefoto’s en alle foto’s van Oeganda: ik was alles kwijt.

Diezelfde middag gingen we opzoek naar de dader, in de hoop mijn externe harde schijf nog terug te krijgen. Dat was helaas tevergeefs . Tot op de dag van vandaag weten we niet wie mij bestolen heeft en zijn mijn spullen niet meer teruggevonden.
Wel zijn er aanwijzingen in de richting van een aantal mensen. Mensen die ik vertrouwde. Ik kan het niet hard maken, dus ik zal deze verdenkingen ook niet hardop uitspreken. Maar het lijkt erop dat het iemand uit mijn naaste omgeving is geweest. Iemand die wist dat ik maandagnacht niet thuis zou slapen, omdat mijn ouders die nacht zouden komen.

Donderdag was een feestelijke dag, al ging dat eerlijk gezegd een beetje aan mij voorbij. Die dag hebben we namelijk het jaar groots afgesloten voor de crèche. Allereerst hadden we samen met de leraressen een voedzame maaltijd voorbereid voor de kinderen met een bekertje ranja erbij. De kinderen smulden er van, dat was leuk om te zien. Mijn moeder vertelde dat ze zag dat één van de kinderen zelfs de rijst van de grond af at, om maar te verspillen. Ook had ik drie grabbeltonnen gemaakt, waar elk kind een klein kerstcadeautje uit kon halen. Als laatste verassing had ik bij de broodfabriek honderd broden besteld, voor ieder kind één om mee naar huis te nemen. Het was een zeer geslaagd afscheid. Ik heb alles betaald van het geld dat ik had ingezameld bij de HEMA.

Diezelfde dag heb ik halsoverkop mijn spullen gepakt en afscheid genomen van de plek waar ik woonde. Zaterdag ben ik nog wel terug gegaan om afscheid te nemen van de mensen in Mpummede. Dat was geen leuk afscheid. Er hing een gespannen sfeer. De beschuldigingen van wie het gedaan zou hebben, gingen over en weer en ze iedereen probeerde zijn eigen stoepje schoon te vegen. Ook werd er op mijn gevoel ingepraat, dat ze teleurgesteld in me zouden zijn dat zo halsoverkop vertrokken was. Ik voelde me ontzettend verscheurd van binnen. Wie moest ik geloven? Ik wilde niet geloven dat ik bestolen was door iemand die ik vertouwde. Ik besloot dat zo lang ik niets zeker wist, ik ook niemand zou veroordelen.
Na het afscheid gingen we naar het politiebureau voor het aangifteformulier voor de verzekering. We waren er al een paar keer eerder geweest, maar het liep elke keer op niets uit. De politie kwam er letterlijk het bed niet voor uit. Ze waren blijkbaar niet onder de indruk van mijn verdriet. We hebben een hoop geld neer moeten leggen, maar we hebben nog altijd geen aangifteformulier.

Ik kon me niet langer groot houden. Die middag kwam alles eruit. De eenzaamheid die ik had gevoeld toen ik alleen woonde. Het wantrouwen in de mensen om mij heen. De diefstal, dat voelde als een mes in mijn rug. En het geloof in naastenliefde, dat kapotgemaakt voelde.
Gelukkig waren mijn ouders er voor mij. Ik heb dan ook besloten dat ik mezelf er snel overheen wilde zetten, om de laatste dagen nog leuk met hen te kunnen afsluiten.

En dat deden we. We gingen op safari. Dat was echt geweldig. De eerste dag moesten we vooral een eind rijden. Onderweg zijn we gestopt bij het Neushoorn park. We konden de neushoorns van heel dichtbij zien. Het voelde echt heel bizar om zo dichtbij te komen. We hadden van tevoren de instructie gekregen dat als ze ons zouden aanvallen, we in de boom moesten klimmen. Ik kneep hem wel een beetje toen ik de eerste foto’s maakte. Maar gelukkig bleven ze gewoon lief liggen. Na het bezoek aan de neushoorns, vervolgden we onze weg naar Parkwach. Toen we vlakbij de plek van bestemming waren, stak er zomaar een olifant de weg over. Zo gek!
De tweede dag gingen we echt op safari. In een busje met het dak open reden we door het park. Dat was ontzettend gaaf. Giraffen en olifanten zo dichtbij! Eén olifant stond zo dicht naast de weg dat we hem bijna konden aaien. We hebben ook een boottocht gemaakt over de Nijl richting de Murchison Falls. Tijdens deze tocht zag je ook weer ander dieren, zoals krokodillen en nijlpaarden. Na een tocht van ongeveer twee uur kwamen we bij de Murchison Falls. Daar zijn wij uitgestapt en hebben we een wandeling naar boven gemaakt. Dit was best heftig, maar zeker de moeite waard!

Woensdagnacht zijn we teruggevlogen naar Nederland. Donderdagmiddag kwamen we aan. Toen ik op de bagage stond te wachten werd ik zenuwachtig. Binnen nu en een half uur zou ik de mensen weer zien naar wie al die tijd ik zo had verlangd. De mensen van wie ik zeker ben. De mensen van wie ik hou. Toen ik naar buiten liep, voelde ik meteen hoe blij ik was om weer thuis te zijn. Ik zag mijn zus op me af komen rennen, en op de achtergrond mijn lieve oma’s, nichtjes, tante en vriendinnen. Ik was weer thuis. Eindelijk.

Gelukkig kwam ik er in Nederland achter dat ik nog een hele hoop foto’s van Oeganda op mijn geheugenkaartjes van de camera had staan. En de rest van de foto’s kan ik grotendeels wel weer van vrienden en familie terugkrijgen.
Toch maakt dat voor mij geen verschil. Ik kijk er nog steeds met een verdrietig gevoel terug op deze reis. Ik hoop dat dat in de loop der tijd nog gaat veranderen. Dat ik in zal zien wat ik van deze reis heb geleerd en dat de leuke ervaringen zwaarder gaan wegen dan de slechte. Maar dat heeft tijd nodig.