Mzungu! How are you?

Hallo allemaal!
Bij deze mijn eerste blog vanuit Oeganda! Jorien en ik zijn hier inmiddels alweer vier dagen. De tijd gaat snel! En toch voelt het alsof we er al veel langer zijn, omdat we op een dag best wel veel doen. We vermaken ons in ieder geval prima!
Afgelopen maandag hebben we afscheid genomen van het thuisfront en Nederlandse bodem ingeruild voor de rode zandgronden van Afrika. We vlogen eerst van Amsterdam naar Istanbul en vervolgens, na een tussenstop van 2 uur, door naar Entebbe. We hadden wat vertraging, dus we kwamen later aan dan verwacht. Omdat het ’s nachts nogal gevaarlijk is om hier auto te rijden, hebben we de eerste nacht geslapen in een hostel in Entebbe. Na een (opnieuw) korte nacht zijn we doorgereden naar Jinja. Tijdens deze rit zagen Jorien en ik voor het eerst Afrika bij daglicht. We waren allebei ontzettend onder de indruk van de mooie mensen, de mooie natuur en de mooie kleuren, maar ook van de tegenstellingen vergeleken met het westen. Het is zo ontzettend anders! Dat weet je wel als je er aan begint, je kent de foto’s en de plaatjes, maar toch maakt het heel veel indruk als je het zelf ziet. Kom even langs zou ik zeggen :)!
Nu zitten we bij Willem en Paul in huis. We verblijven hier ongeveer een week, om even te wennen. Willem en Paul vinden het belangrijk dat we onze rust nemen, om alles te leren kennen en te laten bezinken, voordat we aan de slag gaan. Zij weten uit ervaring dat deze nieuwe omgeving een aanslag is op het lichaam en dat je daar ziek van kan worden als je niet rustig aan doet. Het kriebelt heel erg om aan de slag te gaan, maar aan de andere kant is het ook wel leuk om eerst het een en ander te zien van de omgeving en de mensen.
De eerste dag hebben we allereerst lang uitgeslapen. Dat was wel even nodig! De rest van de dag hebben we het ook rustig aan gedaan. We hebben kennis gemaakt met Bkali en Robert, die werken voor Willem en Paul rondom huis. Dat zijn hele vriendelijke jongens. Later die dag heeft Paul ons even meegenomen naar Victoria Lake. Onderweg kwamen we zulke lieve kindjes tegen! Ze keken ons in eerste instantie heel verlegen aan, maar toen ik vroeg ‘How are you?’ begonnen ze te lachen van oor tot oor. Ik gaf één van de kindjes een box en toen waren ze helemaal niet meer bij ons weg te slaan. Ze hobbelden achter ons aan, pakten onze handjes vast en vroegen om nog meer ‘boxen’ en ‘high fives’. Ik word er nog steeds helemaal blij van.
Gisteren zijn Jorien en ik de dag begonnen met yoga. Jorien doet aan yoga en had een aantal oefeningen meegenomen. Daarna zijn we met Bkali en Robert even het dorp ingelopen. Nog weer later op de dag heeft paul ons meegenomen naar Jinja town, en ons de belangrijke plekken gewezen op de mainstreet. ’s Avonds zijn we lekker uit eten geweest, dus dat was ook weer een geslaagde dag!
Vandaag hebben we een city tour gedaan. Niet zo een zoals in grote steden in een grote bus langs de highlights van de stad, maar met de benenwagen naar de arme wijken van Jinja. We zijn eerst naar een plek geweest waar metaal werd bewerkt. De mensen daar vonden het geweldig om Mzungus te ontvangen. We werden bij iedereen naar binnen geroepen om er bij te komen zitten en om foto’s te maken. Ze vonden het heel leuk om met een Mzungu op de foto te gaan. Eén jongen vond het heel leuk om mij zijn werk te laten doen, dus ik heb ook nog even op een metalen schaal staan rammen. Ik ben trouwens ook door deze jongen ten huwelijk gevraagd. Rustig maar hoor mam, ik heb ‘nee’ gezegd :).
Verder hebben we tijdens deze citytour nog over een lokale markt gelopen en nog langs een industrieterrein. Het was een wandeling van ongeveer wel 3 uur. We hebben veel van Jinja gezien!
De Oegandesen zijn heel vriendelijk. Je wordt wel aangestaard, maar zodra je groet (Djeebale!) en je vraagt hoe het met ze gaat, dan praten ze vrolijk terug. Het wordt van je verwacht dat je vraagt hoe het met iemand gaat, anders is het onbeleefd.
Maar hoewel de Oegandesen heel vriendelijk zijn als je tegen ze praat, voel je je toch een buitenstaander. Je weet ergens wel dat ze vaak aardig tegen je zijn voor het geld. Zeker niet altijd, maar wel vaak. Bijvoorbeeld de jongens van onze leeftijd, die ons proberen te verleiden. Als je dan een praatje met ze maakt, kijken ze je heel lang en doordringend aan en proberen ze met een verleidelijke glimlach en de standaardzin “You are so beautiful” je telefoonnummer los te peuteren.
Ook tijdens de city tour hadden we soms van deze situaties. De city tour werd geleid door Gotfried, een Oegandese jongen. Je merkte af en toe wel dat andere Afrikanen hem in het Lugande dingen nariepen, die op ons sloegen. Soms vertaalde hij het en dan waren het dingen als: “Hé Gotfried, je moet met één van Mzungus twee aanpappen”. Gelukkig was Gotfried daar het type niet na, hij was heel serieus bezig met de tour. In dit soort situaties voel ik me dan best wel in de maling genomen. Dan voel ik me echt een Mzungu.
Leuk is anders, maar het is niet zo dat ik daar erg veel moeite mee heb. Het is nu eenmaal niet anders. Geef ze eens ongelijk? Ik ben al lang blij dat het niet moeilijk is om in contact te komen met de lokale bevolking. En bovendien, straks als wij een vaste woonplaats en werkplek hebben, dan kun je toch beter iets op bouwen. Dat komt vanzelf, daar ben ik van overtuigd!