¿Servicios habitaciones; permiso?

Afgelopen donderdag stond ik nog nooit zo vrolijk op. Met een big smile liep ik naar het werk. Eenmaal daar kleedde ik me haastig om, om zo snel mogelijk te kunnen beginnen. Deze dag moest snel gaan, dacht ik telkens. Ik heb die dag de gekste dingen gepoetst om de tijd te doden. Maar als nog kropen de laatste twee uurtjes voorbij. Om vier uur leken de wijzers nooit richting de vijf te gaan!
Om stipt vijf uur ben ik ‘m gepeerd om nog snel een bakkie koffie achterover te slaan. Ik stapte al om half 6 op de metro, want ik wilde natuurlijk niet te laat komen. Stel je voor dat ik de verkeerde metro zou pakken! Natuurlijk ging het allemaal op rolletjes en was ik anderhalf uur te vroeg. Nouja, ik was in ieder geval op tijd! Na een uurtje wachten begonnen te zenuwen toe te slaan en liep ik om de vijf minuten naar de elektronische borden om te kijken of ik toch echt wel bij de juiste aankomsthal stond. Na vier vingers te hebben afgekloven en 300 spelletjes te hebben gespeeld om mijn telefoon, kreeg ik dan eindelijk het verlossende berichtje op mijn telefoon: STAKKIE WE ZIJN GELAND! '

Het was super fijn om mama en Teddie weer te zien. Ik had zo naar het moment toegeleefd om ze weer vast te houden! We hebben dan ook eerst een uitgebreide knuffelsessie gehouden op het vliegveld. Vervolgens hebben we ons met z’n drieën op de achterbank van de taxi gepropt en zijn we naar het hostel gereden. Hier bleek helaas dat ik er ’s nachts niet bij kon kruipen, dus ben ik al snel naar huis gegaan. Thuis durfde ik bijna niet te gaan slapen: ik was zo bang dat de tijd te snel zou gaan! Helaas is de tijd ook voorbij gevlogen.. Maar we hebben het wel super fijn gehad!

De eerstvolgende dag heb ik ze gelijk meegenomen naar mijn hotel. Daar hebben we eerst even een uitgebreide fotosessie gedaan voor het hotel, voordat we naar binnen gingen. Ik hoopte vurig dat we allerlei bekende tegen zouden komen, zodat ik iedereen mijn zusje en mijn moekie kon laten zien. Helaas waren er niet veel bekenden voor mij, dus we zijn al snel weggegaan. Het was inmiddels ook de hoogste tijd geworden om te gaan winkelen!
De eerste twee dagen hebben zo’n beetje alle winkelstraten van Madrid gezien. Geloof me, dat zijn er behoorlijk wat! Zondag zijn we naar een Spaanse markt gegaan. Daarna waren we ‘shopmoe’ en besloten we het voor gezien te houden met het winkelen. We hadden tenslotte ook al wel genoeg gekocht :). Verder hebben we voornamelijk veel op terrasjes gehangen, tapas gegeten en wijntjes gedronken. Als echte Spanjaarden!
Verder hebben we weinig cultureels ondernomen. Ik besef me nu wel hoe weinig ik eigenlijk nog van de stad weet. Soms vroeg mama wat iets was en dan kwam ik niet verder dan: uhm, ja een mooi gebouw?
Maaaaar we hebben voornamelijk genoten van het samenzijn! Dat is toch hetgeen waar het om draait :)

Het is niet zo dat ik helemaal niks cultureels doe natuurlijk! Twee weken terug ben ik met Anne (andere Anne) en Laura naar Toledo geweest. Dat is een historisch stadje en ligt op ongeveer een uurtje rijden van Madrid. Het was zeker de moeite waard! Een heel knus stadje met leuke terrasjes en gezellige mensen. Het begon iets minder geweldig toen ik werd aangerand door een oude vieze Spanjaard. Toen hij deed alsof hij mij de weg wilde wijzen, greep hij snel even naar mijn tiet! Ik was zo overdonderd! Ik heb een uur lang nog zijn hand voelen branden…
Na van de schrik te zijn bekomen zijn we een beetje rond gaan wandelen. Zie de foto’s voor het resultaat! Daarna zijn we de kathedraal in geweest. Dit was ontzettend mooi! Het is al prachtig gebouw om te zien aan de buitenkant, maar van binnen was het helemaal mooi! Prachtige schilderingen, versiersels en glas in lood. We hadden die dag ook nog eens goed weer, dus het was een geslaagd dagje.

Verder moet er natuurlijk ook nog gewerkt worden! Ik heb er inmiddels ook twee weken op zitten als kamermeisje. Dit vond ik behoorlijk heftig. De combinatie van zwaar lichamelijk werk en acht uur Spaans op een dag, viel me soms best zwaar. Helaas stond ik elke dag met andere vrouwen, dus ik moest ook telkens opnieuw beginnen met “socializen”. Natuurlijk wil ik wel een goede indruk maken, dus ik heb aan iedereen mijn interesse getoond. Dat begon me na dag vier een beetje op te breken. Niet alle vrouwen hadden zin in alweer een stagiaire en sommigen toonden helemaal geen interesse terug. Het lukte me niet echt om een band met deze vrouwen op te bouwen, zoals op de andere afdelingen. Ik heb me er op een gegeven moment maar bij neergelegd. Als het niet lukte om contact te maken, dan hield ik gewoon mijn mond en deed ik mijn werk.
Ik besef me wel dat die vrouwen gewoon moe zijn en er weinig zin in hebben, wat ik me goed voor kan stellen. De meeste vrouwen zien er ook super vermoeid uit en ze hebben ook allemaal wel ergens een blessure. Ik heb ontzettend veel respect voor die vrouwen. Ik kan niet begrijpen hoe zij zich al 15 jaar kunnen motiveren om dit werk te doen. Ik had al moeite met twee weken!

Als ik de vrouwen vroeg of ze het leuk vonden om hier te werken was het standaard antwoord: Ach, we mogen blij zijn dat we werk hebben. En dat is zeker waar. Overal om ons heen zie en hoor je dat veel Spanjaarden wel te lijden hebben onder de recessie. De werkloosheid is groot. Ik heb al van velen gehoord dat ze hun baan zijn verloren, of hun man, of dat hun pas afgestudeerde kind niet aan de bak kan komen. Ik ken ook een Spaanse jongen die afgestudeerd is en drie talen vloeiend spreekt, maar niet aan werk kan komen.

Maar Spanjaarden zouden Spanjaarden niet zijn als ze er toch wat van proberen te maken. Want dat doen ze beter dan wij Hollanders! Ze leven zo anders dan wij. Wij Hollanders zijn al vroeg op de been en willen het liefst twee dagen in één stoppen, om vervolgens ’s avonds op tijd naar bed te gaan. De uitspraak over Spanjaarden, “mañana mañana”, komt niet uit de lucht vallen. De Spanjaarden doen het liever rustig aan. Als ik zeg dat ik even snel een bakkie ga doen, dan zeggen ze altijd: tu tranquila (doe rustig aan jij). Of als ik met mijn middagpauze ook daadwerkelijk maar een half uur weg ben, dan kijken ze verbaasd op. Zij houden minimaal 40 minuten pauze en dat is ook heel normaal. In Nederland zou dat onderhand al ingehouden worden op je loon! Ook zijn de Madrilenen zijn tot in de late uurtjes te vinden op straat met vrienden of familie. Ze houden echt van gezelligheid, en dan voornamelijk in de combinatie met lekker eten en drinken tot in de late uurtjes. Er zitten hier dan ook echt honderden taberna’s en cervezeria’s. Je snapt niet hoe deze allemaal kunnen overleven in deze tijd!
Zo druk als het ’s avonds is, zo rustig is ’s ochtends. Pas zo rond het middaguur begint de stad weer een beetje te leven. Ook de winkels zijn voor 10 uur nog niet allemaal open. Dat hoeft ook niet, want de meeste Madrilenen zijn dan toch nog niet echt op de been!

Ik probeer me wel aan te passen aan deze Spaanse mentaliteit, maar ik merk dat het nog wel lastig is. Ik geniet wel van het Spaanse leven, al dan wel soms op een Hollandse manier: snel even ergens een drankje doen en de hapjes naar binnen schuiven zodra het op tafel komt. Ik zit er nog niet helemaal in, in het Spaanse leven. Ik kan er niks aan doen, maar nog steeds betrap ik mezelf elke dag rond een uur of 4 op de gedachte: “poeh poeh, vanavond lekker vroeg naar bed”.

Ps. De titel is het riedeltje wat je als kamermeisje moet opzeggen voordat je de kamer binnen loopt. Het betekent: Housekeeping, heb ik toestemming om binnen te komen?