Áreas públicas
Blijf op de hoogte en volg Anne
18 September 2013 | Spanje, Madrid
Dag 21. Vandaag was mijn derde dag op de nieuwe afdeling: publieke ruimtes. De dagen gaan over het algemeen wel snel. Alleen het laatste uurtje van 4 tot 5 tel ik af. Dan beginnen mijn voeten te branden en mijn hersenen het Spaans op te geven. Niet dat ik dat laat merken natuurlijk. Moe maar voldaan loop ik om 5 uur de deur uit, richting Plaza Mayor. Als ik thuis kom zijn Femke en Laura al thuis. We bespreken dan altijd even onze dag en lachen om elkaars verhalen. Daarna loop ik snel door naar mijn kleine kamer om even heerlijk op bed neer te ploffen. Het was weer een goede dag!
Vorige week vrijdag had ik mijn laatste werkdag in de wasserette. Gelukkig stond ik samen met mijn drie favorietjes: Asun, Manuela en Magdalena (zie foto!). Toen ik afscheid nam, bedankte ik hen voor hun geduld met de taalbarrière en voor alles wat ze me hebben geleerd. Volgens mij vonden ze mijn Spaanse gestotter erg aandoenlijk, want Asun stond mijn arm rood te wrijven terwijl Manuela mijn hand fijnkneep. Zo ontzettend lief! Ze zeiden dat ze graag met me gewerkt hadden en dat ze mijn aanwezigheid fijn hadden gevonden. Die kan ik toch maar weer in mijn zak steken! Gelukkig hoef ik ze niet te missen. Ik zie ze elke dag als ik mijn uniform op moet halen!
Afgelopen maandag ben ik voor het eerst begonnen op de nieuwe afdeling: de publieke ruimtes. Dit houdt feitelijk in dat je gewoon alles schoonmaakt wat er maar schoon te maken valt. De wc’s, de publieke ruimtes voor de gasten en de werkplekken van het personeel. Ik kan je wel vertellen: het is best veel werk. Het hotel is namelijk enorm. Alleen al met het swifferen van de hall ben ik drie kwartier bezig!
Het meest frustrerende werkje is de deuren. Deze zijn allemaal van glas of bestaan uit allemaal kleine spiegels (zie foto). Wij gaan minimaal twee keer in een uur met een spuitbus en een doekje op jacht naar de vingervlekken. Prima tijdverdrijf, dacht ik in het begin. Het frustrerende is alleen dat als je er vijf minuten later voorbij loopt er weer allemaal vingerafdrukken op staan. Vandaag vond er een congres plaats waardoor er minimaal 500 mensen zich in het hotel bevonden. Dan kun je eigenlijk net zo goed naast de deur blijven staan. Niet echt een dankbaar klusje dus!
Ik moet eerlijk zeggen dat het me soms wel even opbreekt om zo ‘’geestdodend’’ werk te doen. Zeker in combinatie met de frustratie dat ik me nog steeds niet helemaal kan uitdrukken in het Spaans (al gaat dat wel steeds beter!). Maar als het me dan even hoog zit, dan denk ik terug aan mijn gesprek met Goyi (van de wasserette). Ze vertelde me dat ze heel graag wil reizen, maar dat ze de tijd en het geld er niet voor heeft. Daarnaast is haar vader ook nog eens ernstig ziek. Op zulke momenten wordt je weer even met beide benen op de grond gezet. Ik mag heel dankbaar zijn dat ik hier ben, dat ik deze kans krijg. Bovendien duurt het voor mij telkens maar twee weken. Die vrouwen werken zich allemaal het leplazerus en komen geen steek vooruit. Toen ik gister Encara poep uit de wc zag halen dacht: “Jezus, jij doet dit al 6 jaar en ik ben over vier weken supervisor”. Snotneus die ik ben!
Natuurlijk heb ik vanuit mijn opvoeding altijd meegekregen om respect te hebben voor iedereen. Maar (hoe cliché het ook klinkt) als je zelf onderaan staat en zo hard moet werken, wordt dit nog sterker. Er komt nog zoveel meer bij kijken dan je denkt. Ik ben in ieder geval blij dat ik onderaan heb moeten beginnen. Ik heb er zeker van geleerd!
Vorige week vrijdag had ik mijn laatste werkdag in de wasserette. Gelukkig stond ik samen met mijn drie favorietjes: Asun, Manuela en Magdalena (zie foto!). Toen ik afscheid nam, bedankte ik hen voor hun geduld met de taalbarrière en voor alles wat ze me hebben geleerd. Volgens mij vonden ze mijn Spaanse gestotter erg aandoenlijk, want Asun stond mijn arm rood te wrijven terwijl Manuela mijn hand fijnkneep. Zo ontzettend lief! Ze zeiden dat ze graag met me gewerkt hadden en dat ze mijn aanwezigheid fijn hadden gevonden. Die kan ik toch maar weer in mijn zak steken! Gelukkig hoef ik ze niet te missen. Ik zie ze elke dag als ik mijn uniform op moet halen!
Afgelopen maandag ben ik voor het eerst begonnen op de nieuwe afdeling: de publieke ruimtes. Dit houdt feitelijk in dat je gewoon alles schoonmaakt wat er maar schoon te maken valt. De wc’s, de publieke ruimtes voor de gasten en de werkplekken van het personeel. Ik kan je wel vertellen: het is best veel werk. Het hotel is namelijk enorm. Alleen al met het swifferen van de hall ben ik drie kwartier bezig!
Het meest frustrerende werkje is de deuren. Deze zijn allemaal van glas of bestaan uit allemaal kleine spiegels (zie foto). Wij gaan minimaal twee keer in een uur met een spuitbus en een doekje op jacht naar de vingervlekken. Prima tijdverdrijf, dacht ik in het begin. Het frustrerende is alleen dat als je er vijf minuten later voorbij loopt er weer allemaal vingerafdrukken op staan. Vandaag vond er een congres plaats waardoor er minimaal 500 mensen zich in het hotel bevonden. Dan kun je eigenlijk net zo goed naast de deur blijven staan. Niet echt een dankbaar klusje dus!
Ik moet eerlijk zeggen dat het me soms wel even opbreekt om zo ‘’geestdodend’’ werk te doen. Zeker in combinatie met de frustratie dat ik me nog steeds niet helemaal kan uitdrukken in het Spaans (al gaat dat wel steeds beter!). Maar als het me dan even hoog zit, dan denk ik terug aan mijn gesprek met Goyi (van de wasserette). Ze vertelde me dat ze heel graag wil reizen, maar dat ze de tijd en het geld er niet voor heeft. Daarnaast is haar vader ook nog eens ernstig ziek. Op zulke momenten wordt je weer even met beide benen op de grond gezet. Ik mag heel dankbaar zijn dat ik hier ben, dat ik deze kans krijg. Bovendien duurt het voor mij telkens maar twee weken. Die vrouwen werken zich allemaal het leplazerus en komen geen steek vooruit. Toen ik gister Encara poep uit de wc zag halen dacht: “Jezus, jij doet dit al 6 jaar en ik ben over vier weken supervisor”. Snotneus die ik ben!
Natuurlijk heb ik vanuit mijn opvoeding altijd meegekregen om respect te hebben voor iedereen. Maar (hoe cliché het ook klinkt) als je zelf onderaan staat en zo hard moet werken, wordt dit nog sterker. Er komt nog zoveel meer bij kijken dan je denkt. Ik ben in ieder geval blij dat ik onderaan heb moeten beginnen. Ik heb er zeker van geleerd!
-
18 September 2013 - 23:15
Gerda En Marcel:
Hallo anne, leuk verslag geschreven. we krijgen wel in de gaten dat het hard werken is. gelukkig geniet je er ook van. we kunnen bijna niet wachten, totdat we het zelf allemaal zien. groetjes van ons -
18 September 2013 - 23:52
Marian:
Hoi Anne, super leuk verslag. Maak er het beste van en heeel veel plezier! -
19 September 2013 - 05:07
Jack Van Galen:
Hey Anne, goed te lezen dat het goed gaat met je. Het is natuurlijk niet zo makkelijk in een vreemd land. Het mooie is dat je gelijk een nieuwe taal leert. Hopelijk heb je ook nog een beetje tijd om wat van de omgeving te zien. Succes verder daar groetjes van Jack van Galen -
19 September 2013 - 09:47
Oma Annie:
Hallo Anne lieverd
Ik heb vanmorgen je verslag gelezen.
Nou het is nu niet zo'n leuk werk wat je moet doen he maar ja je moet er maar
vanuit gaan dat je altijd onderaan moet beginnen en dan opklimmen he.
Maar dat zal best lukken bij jou he?
Je hebt leuke foto's gestuurd en fijn dat je zulke fijne meiden hebt die je
erg graag mogen.
Nou lieverd heel veel liefs van de Omatjes en we denken heel veel aan je hoor.
Veel kusjes en groetjes van Oma Truus en Oma Annie Doei------------------ -
19 September 2013 - 14:57
Sien:
hoi Anne.
Wat een mooi relativerend verslag!
De foto's geven de sfeer mooi weer.
Bijzondere ervaring, geniet ervan.
Lieve groet Sien.
-
20 September 2013 - 10:24
Jeroen & Tessa:
We zijn zo stinkende trots op ons zusje! Mooi hoe je je ervaringen verwoord. Je stage is echt knetterhard werken, maar uiteindelijk zal dit waarschijnlijk een van de meest bijzondere tijden worden uit je leven. Het vormt je als mens, niet alleen omdat je onderaan moet beginnen, maar ook omdat je als je in het buitenland bent je zelfstandig moet zien te redden. Mama en Tessa tellen de dagen af om je te komen bezoeken!
We love you!
xxx Jeroen & Tessa -
23 September 2013 - 18:47
Joos:
Hola quierida Anne! Que bien tu informe! Me gusta mucho para leerlo. Tengo respecta que aprecias tan mucho tu trabajo. Que te vaya bien! Un grande abrazo y muchos besos -
24 September 2013 - 23:26
Pa:
That's my girl. Xxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
