Los primeros días
Blijf op de hoogte en volg Anne
06 September 2013 | Spanje, Madrid
Sinds afgelopen maandag gaat elke dag om kwart over de 7 de wekker. Het is dan nog donker als ik de deuren naar mijn balkon openzet. Maar nadat ik heb gedouched en wat tostada’s con mermelada heb gegeten, is het gelukkig al weer licht. Rond kwart over 8 vertrek ik van huis, op weg naar het hotel. Rik wacht me altijd halverwege de weg op, zodat we het laatste stukje samen kunnen lopen.
Na zo’n 10 minuten lopen komt het enorme hotel met de vlaggetjes in zicht. Ik moet altijd even kijken naar de ‘portero’, die in zijn mooie uniform iedereen begroet en de deuren openhoudt voor de gasten. Rik en ik lopen dan om het hotel heen om aan de achterkant de ingang voor werknemers te nemen. Ik kan het niet helpen, maar elke keer als ik door de ingang loop op weg naar mijn kluisje, voel ik me enorm wijs :). Ik kan straks toch maar mooi zeggen dat ik het prachtige Westin Palace hotel heb stagelopen!
De eerste dag hadden Rik en ik ons netjes in pak gehesen. Van tevoren had ik natuurlijk even opgezocht hoe ik moest zeggen in het Spaans dat wij de nieuwe stagiaires zijn. Die ene zin kwam er wel lekker uit, maar daarna hield het al snel op met het Spaans. Ik schrok er echt even van hoe moeilijk het is om een Spanjaard op volle toeren te verstaan! Het hoofd van de receptie zag de schrik blijkbaar in mijn ogen dus die stapte gelukkig al snel over op het Engels.
Wij hebben diezelfde ochtend meteen een meeting bijgewoond, waarin wij kort werden voorgesteld aan de medewerkers van het hotel. De General Manager heette ons welkom en begon vervolgens de vergadering. Deze was uiteraard in het Spaans, dus we konden er geen touw aan vast knopen. Met zweethandjes en rode blosjes verlieten wij de zaal, waarna wij door onze begeleiders werden meegenomen om ons uniform op te halen.
We hoopten eigenlijk dat we alleen nog een rondleiding zouden krijgen en dat we dan naar huis mochten. Maar niet was minder waar! We werden gelijk in ons uniform gehesen en op onze posities gezet!
Ik sta allereerst twee weken in de wasserette. Dat klinkt niet heel spannend. Dat is het ook niet echt. Het werk is inhoudelijk niet echt uitdagend, maar ik vind het belangrijk om onderaan te beginnen. Zo zie je toch alles van het hotel en krijg je ook respect voor de mensen die dit werk dag in dag uit moeten doen. Toch krijg ik wel de indruk dat iedereen wel plezier heeft in zijn werk en graag werkt voor het hotel.
Gelukkig sta ik deze twee weken met drie hele lieve vrouwen: Magdelena, Manuela en Asun. Magdelena neemt me veel mee op sleeptouw. Ze vertelt me van alles, laat me zien hoe dingen in zijn werk gaan, en leert me Spaanse scheldwoorden :). Ze heeft veel geduld met mijn Spaans, dat is heel fijn!
De Spanjaarden zijn over het algemeen heel vrij en open. Ze noemen elkaar allemaal guapo/guapa en ze raken je graag aan als je met ze praat. De mannen winden er dan ook geen doekjes om als ze je mooi vinden. Verder is het hier ook heel gebruikelijk om elkaar twee kussen te geven, zelfs als je je aan elkaar voorstelt. Zelfs de leidinggevenden! Ik voel me telkens erg Hollands als ik m’n hand ver naar voren uitsteek op hetzelfde moment dat de Spanjaard zich voorover bukt om me te kussen. In gedachte geef ik mezelf dan echt even een klap voor m’n kop..
Het Spaans gaat met de dag een stukje beter. Het verstaan gaat al redelijk, maar het spreken blijft moeilijk. Als ik op een bepaald moment op de dag niets te doen heb, pak ik gewoon een willekeurig document en ga ik zitten vertalen. Ik hoop zo een beetje mijn woordenschat te vergroten. Het is leuk om de taal te leren, maar wel ontzettend vermoeiend. Vaak heb ik tot een uur of 2 echt zin om te leren en te praten, maar zo rond een uur of 3 heb ik vooral zin om me in een hoekje te verstoppen met de handen over mijn oren. Het vergt zoveel concentratie dat het me af en toe echt duizelt!
Gister (donderdag) had ik toch even een momentje dat ik dacht: word ik hier eigenlijk wel serieus genomen als stagiair? Ik voelde me toch een beetje een debieltje omdat ik zo weinig mocht doen. Gelukkig werd deze negatieve gedachte al snel weggenomen toen ik een officiële uitnodiging kreeg van de General Manager: volgende week woensdag mogen Rik en ik een meeting bijwonen met alle belangrijke figuren. Super gaaf! Maar doodeng! Rik en ik hebben ons voorgenomen om zondag ons even voor te bereiden, aangezien het allemaal in het Spaans zal zijn. Ik ben heel erg benieuwd en kijk er ontzettend naar uit!
Soms vind ik het frustrerend als ik niks mag/kan doen en dan denk ik: stuur me dan naar huis. Maar als ik er goed over nadenk is het juist goed voor me. Zo word ik wel gedwongen om voor mezelf op te komen en initiatief te nemen. Daarnaast moet ik mezelf er toe aanzetten om gesprekken te starten en te voeren met de vrouwen van de wasserette, waardoor ik het Spaans natuurlijk wel het snelste leer.
Maar ik ben toch elke keer wel blij als ik om 5 uur de deur uitloop en het hotel voor de avond achter me laat. Als ik dan in het zonnetje terugloop naar mijn appartement op het drukke Plaza Mayor, voel ik altijd een klein golfje van trots. Ik mag dan wel in de wasserette staan, ik voel me wel een wereldburger :)!
Na zo’n 10 minuten lopen komt het enorme hotel met de vlaggetjes in zicht. Ik moet altijd even kijken naar de ‘portero’, die in zijn mooie uniform iedereen begroet en de deuren openhoudt voor de gasten. Rik en ik lopen dan om het hotel heen om aan de achterkant de ingang voor werknemers te nemen. Ik kan het niet helpen, maar elke keer als ik door de ingang loop op weg naar mijn kluisje, voel ik me enorm wijs :). Ik kan straks toch maar mooi zeggen dat ik het prachtige Westin Palace hotel heb stagelopen!
De eerste dag hadden Rik en ik ons netjes in pak gehesen. Van tevoren had ik natuurlijk even opgezocht hoe ik moest zeggen in het Spaans dat wij de nieuwe stagiaires zijn. Die ene zin kwam er wel lekker uit, maar daarna hield het al snel op met het Spaans. Ik schrok er echt even van hoe moeilijk het is om een Spanjaard op volle toeren te verstaan! Het hoofd van de receptie zag de schrik blijkbaar in mijn ogen dus die stapte gelukkig al snel over op het Engels.
Wij hebben diezelfde ochtend meteen een meeting bijgewoond, waarin wij kort werden voorgesteld aan de medewerkers van het hotel. De General Manager heette ons welkom en begon vervolgens de vergadering. Deze was uiteraard in het Spaans, dus we konden er geen touw aan vast knopen. Met zweethandjes en rode blosjes verlieten wij de zaal, waarna wij door onze begeleiders werden meegenomen om ons uniform op te halen.
We hoopten eigenlijk dat we alleen nog een rondleiding zouden krijgen en dat we dan naar huis mochten. Maar niet was minder waar! We werden gelijk in ons uniform gehesen en op onze posities gezet!
Ik sta allereerst twee weken in de wasserette. Dat klinkt niet heel spannend. Dat is het ook niet echt. Het werk is inhoudelijk niet echt uitdagend, maar ik vind het belangrijk om onderaan te beginnen. Zo zie je toch alles van het hotel en krijg je ook respect voor de mensen die dit werk dag in dag uit moeten doen. Toch krijg ik wel de indruk dat iedereen wel plezier heeft in zijn werk en graag werkt voor het hotel.
Gelukkig sta ik deze twee weken met drie hele lieve vrouwen: Magdelena, Manuela en Asun. Magdelena neemt me veel mee op sleeptouw. Ze vertelt me van alles, laat me zien hoe dingen in zijn werk gaan, en leert me Spaanse scheldwoorden :). Ze heeft veel geduld met mijn Spaans, dat is heel fijn!
De Spanjaarden zijn over het algemeen heel vrij en open. Ze noemen elkaar allemaal guapo/guapa en ze raken je graag aan als je met ze praat. De mannen winden er dan ook geen doekjes om als ze je mooi vinden. Verder is het hier ook heel gebruikelijk om elkaar twee kussen te geven, zelfs als je je aan elkaar voorstelt. Zelfs de leidinggevenden! Ik voel me telkens erg Hollands als ik m’n hand ver naar voren uitsteek op hetzelfde moment dat de Spanjaard zich voorover bukt om me te kussen. In gedachte geef ik mezelf dan echt even een klap voor m’n kop..
Het Spaans gaat met de dag een stukje beter. Het verstaan gaat al redelijk, maar het spreken blijft moeilijk. Als ik op een bepaald moment op de dag niets te doen heb, pak ik gewoon een willekeurig document en ga ik zitten vertalen. Ik hoop zo een beetje mijn woordenschat te vergroten. Het is leuk om de taal te leren, maar wel ontzettend vermoeiend. Vaak heb ik tot een uur of 2 echt zin om te leren en te praten, maar zo rond een uur of 3 heb ik vooral zin om me in een hoekje te verstoppen met de handen over mijn oren. Het vergt zoveel concentratie dat het me af en toe echt duizelt!
Gister (donderdag) had ik toch even een momentje dat ik dacht: word ik hier eigenlijk wel serieus genomen als stagiair? Ik voelde me toch een beetje een debieltje omdat ik zo weinig mocht doen. Gelukkig werd deze negatieve gedachte al snel weggenomen toen ik een officiële uitnodiging kreeg van de General Manager: volgende week woensdag mogen Rik en ik een meeting bijwonen met alle belangrijke figuren. Super gaaf! Maar doodeng! Rik en ik hebben ons voorgenomen om zondag ons even voor te bereiden, aangezien het allemaal in het Spaans zal zijn. Ik ben heel erg benieuwd en kijk er ontzettend naar uit!
Soms vind ik het frustrerend als ik niks mag/kan doen en dan denk ik: stuur me dan naar huis. Maar als ik er goed over nadenk is het juist goed voor me. Zo word ik wel gedwongen om voor mezelf op te komen en initiatief te nemen. Daarnaast moet ik mezelf er toe aanzetten om gesprekken te starten en te voeren met de vrouwen van de wasserette, waardoor ik het Spaans natuurlijk wel het snelste leer.
Maar ik ben toch elke keer wel blij als ik om 5 uur de deur uitloop en het hotel voor de avond achter me laat. Als ik dan in het zonnetje terugloop naar mijn appartement op het drukke Plaza Mayor, voel ik altijd een klein golfje van trots. Ik mag dan wel in de wasserette staan, ik voel me wel een wereldburger :)!
-
06 September 2013 - 20:44
Tessa & Jeroen:
Lief zusje! De piccolo is toch geen piccolo maar een portero ;)? Je leert dus al heel erg snel. Ben echt super benieuwd naar je stekje en naar Madrid. Wij zijn echt super trots op onze wereldburger zuster! We love you! Kus Ted & Maus -
06 September 2013 - 23:30
Anja:
Hallo Anne. Leuk om weer verslagjes te lezen. Volgens mij heb je het wel naar je zin of niet! Mooi weer,leuke mensen en Spaans kunnen leren spreken. Stoer hoor!! Heel veel plezier. Gr en Xxxjes van ons. -
07 September 2013 - 00:41
Pa En Ma:
Hoi meisje, leuk blog hoor, we hebben het met plezier gelezen. Ik hoop DAT we op korte terrmijn naar je toe kunnen komen zodat je ons alles kunt laten zien.
al het begin is moeilijk, maar het zal steeds beter gaan. Liefs van ons! Daag lief. Geniet van het weekend. -
07 September 2013 - 00:47
Laura:
Ha scheet!
Wat schrijf je toch goed :) Ik zie je helemaal lopen in het Spaanse zonnetje en je broodjes con marmelada (doet me altijd aan beertje paddington denken, ahh) smeren haha.
Het is fijn om te lezen wat jou daar allemaal bezig houdt en hoe je het ervaart. Ik ben heel trots op je dat je dit allemaal maar mooi eventjes doet en voor elkaar weet te boksen!
Supergoed dat jullie zijn uitgenodigd voor zo'n belangrijke meeting, dat wil wel echt wat zeggen denk ik. Niet dat ik er heel veel verstand van heb natuurlijk maar het klinkt in ieder geval erg wijs!
Haha, je moet gewoon die kans pakken dat iedereen je gelijk twee kussen geeft! Misschien zit er ooit nog wel een leukerd bij :)
Geniet van je weekend, guapa! Even lekker bijkomen en dansjes doen!
Te quiero y un beso grande, Laura. -
07 September 2013 - 02:55
Roel:
Hoi Anne, raar dat je verbaasd bent dat Spanjaarden zeggen dat je mooi bent, dat zeggen Nederlanders toch ook? Ik tenminste wel, want het is toch zo? Leuk dat ik lees dat je ouders dreigen te komen, leuk als dat gaat lukken. Veel plezier daar en succes met je VIP's ( ik ben er niet bij hoor). -
07 September 2013 - 16:53
Oma Annie:
Hallo Lieverd
Ik heb je verslag weer gelezen.
Nou ik ben erg trots op je hoor schatje.
En dat spaans praten dan komt nog wel hoor want je bent er pas een week joh dat komt
wel goed met je.
Ik ben vanmiddag even naar stad geweest en het regende hier dat is wel jammer he
met dat fruitcorso dat word vanavond officieel geopend.
En de tent van appelpop die staat er ook al ja zo gaat het allemaal maar door.
Ik heb Oma Truus ook even gebeld en daar moet je ook de groetjes en veel liefs van hebben.
Nou lieverd hou je haaks he en veel liefs en kusjes van Oma Annie.
Ik hou van je Anneke dag schatje. -
09 September 2013 - 01:49
Josephine:
Heee Anne! Ik heb je verslag gevonden. Echt super leuk geschreven. Ik snap helemaal hoe moeilijk dat Spaans is. Ik denk dat je het nog beter doet dan ik de eerste dagen. Ik kwam niet veel verder dan 'Hola! Como estas?'. Echt heel veel plezier daar in Madrid en ik zal de volgende keer beter in de gaten houden of je alweer een nieuw verslag hebt. Heel veel liefs! Besos Josephine -
11 September 2013 - 21:10
Renate Baas:
Hoi Anne, leuk zeg om je ervaringen en belevenissen te lezen. Je schrijft ook leuk! Ik kijk uit naar je volgende verslag. Geniet ervan! Groetjes Renate -
12 September 2013 - 11:34
Malou:
Trots op deze wereldburger! Zo is het maar net ;) -
18 September 2013 - 15:42
Oma Annie:
Hallo Anne
Hoe gaat het met jou? Ik kijk iedere keer of er alweer iets nieuws van jou opstaat.
Ik ga straks weer naar Pappa toe lekker eten voor hem koken.
Van de week heeft Pappa een foto van jou laten zien in je uniform gaaf he ?
Nou lieverd hier gaat het goed hoor.
Nou dag schat de groetjes van Oma en Truus en van en van mij.
Heel veel liefs en kusjes van ons. Dag schatje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
